آیا مادر و پدر دارای اختلال اوتیسم می توانند بچه دار شوند؟

آیا مادر و پدر دارای اختلال اوتیسم می توانند بچه دار شوند؟

 اگر این سوالات در حالی باشد  که فرد مبتلا به اوتیسم متوسط ​​یا شدید بعید است که مهارت‌های فرزندپروری را داشته باشد اما  بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا آماده، مایل و قادر به مقابله با چالش‌های تربیت فرزندان هستند. 
بسیاری از جنبه های فرزندپروری می تواند برای مادران و پدران در طیف اوتیسم (اوتیسم و انواع ان را بشناسید کلیک کنید  )سخت تر باشد. با این حال، عکس آن نیز صادق است. راه هایی وجود دارد که در صورت ابتلا به اوتیسم (به خصوص اگر فرزندان والدین نیز در طیف اوتیسم باشند) فرزندپروری آسان تر شود.

اصطلاح اوتیسم با عملکرد بالا در جلد جدید  راهنمای تشخیصی تغییر یافته اما به صورت کلی، شامل افرادی بود که عملکرد ارتباطی ،اجتماعی و ..بسیار بهتری نسبت به باقی افراد  اوتیسم داشته اند و طرز فکر مردم در مورد اوتیسم را تغییر داده اند.

●محدودیت سنی:

برای اختلال  اوتیسم کودکان(هر آنچه لازم است از تشخیص اوتیسم کودکتان بدانید کلیک کنید  ) بزرگتر، نوجوانان و بزرگسالان به اوتیسم مبتلا نمی شوند. در واقع، برای واجد شرایط بودن برای تشخیص طیف اوتیسم، در اکثر موارد باید علائمی داشته باشید که در اوایل دوران کودکی (یعنی قبل از 3 سالگی)(ایا بزرگسالان به اوتیسم مبتلا می شوند؟اینجا بخوانید) ظاهر شوند. بنابراین، اگر  بزرگسال یا کودک  بزرگ‌تری را می‌شناسید که به طور ناگهانی، مسائل رفتاری یا ارتباط اجتماعی ایجاد کرده است  افرادی که به نظر می رسد به طور ناگهانی به شیوه ای "اوتیستیک" رفتار می کنند، ممکن است به یکی از تعدادی دیگر از مشکلات سلامت روان دچار شده باشند، که برخی از آنها بیشتر در اوایل بزرگسالی ظاهر می شوند. رفتارهای شبه اوتیسم ممکن است ناشی از طیف وسیعی از اختلالات از فوبیای اجتماعی گرفته تا اضطراب فراگیر تا اختلال وسواس فکری-اجباری باشد. اینها اختلالات جدی هستند که تأثیر قابل توجهی بر توانایی افراد برای عملکرد مؤثر، پیدا کردن یا حفظ دوستان یا حفظ شغل دارند و باید درمان شوند. اما اوتیسم(صفر تا صد اختلال طیف اوتیسم را اینجا مطالعه کنید کلیک کنید  ) نیستند.

●افسانه هایی در مورد اوتیسم و والدین اوتیسم:

افسانه های زیادی در مورد اوتیسم وجود دارد. این افسانه ها درک اینکه چگونه یک فرد اوتیسمی می تواند والدین خوبی باشد را دشوار می کند. در اینجا فقط چند سوء تفاهم در مورد اوتیسم وجود دارد

همه افراد و همسالان ما  احساس شادی، خشم، کنجکاوی، ناامیدی، لذت، عشق و هر احساس دیگری دارند. افراد مبتلا به اوتیسم نمی توانند عاشق شوند.

 همانطور که در بالا گفته شد، این کاملاً نادرست است. افراد مبتلا به اوتیسم نمی توانند با دیگران همدردی کنند. در برخی موارد، برای یک فرد اوتیستیک سخت است که خود را به جای شخص دیگری قرار دهد که می خواهد، احساس می کند یا به شیوه هایی خارج از تجربه خود واکنش نشان می دهد. اما این برای هر کسی صادق است. برای مثال، همدردی با کودکی که می خواهد کارهایی را انجام دهد که شما دوست ندارید، سخت است.

●نظر والدین مبتلا به اوتیسم را در مورد اختلال اوتیسم پس از تشخیص در بزرگسالی ببینیم 

مصاحبه زیر با  مادر پنج فرزند است. او تشخیص اوتیسم خود را در نتیجه جستجوی پاسخ برای چالش های فرزندانش دریافت کرد.

در اینجا بازتاب ها و نکات او در مورد فرزندپروری به عنوان یک بزرگسال در طیف اوتیسم آورده شده است.

سوال :

_ چه چیزی باعث شد که تشخیص اوتیسم خود را کشف کنید؟ آیا توصیه می کنید که افرادی دیگر به دنبال تشخیص باشند؟ 

مادر :
_تشخیص خود من در بزرگسالی پس از تشخیص دو فرزندم و شروع به بحث در مورد تاریخچه خانوادگی با یکی از روانشناسان کودکم  که با او کار می کردیم مطرح شد.
 وقتی به تجربیات خاصی اشاره کردم  که در من وجود داشت و با دیگران تفاوت داشت 
من غربالگری و ارزیابی بیشتر را از آنجا دنبال کردم،  فقط برای درک بهتر خودم به عنوان یک فرد، و به عنوان یک والد. 
من فکر می کنم که اطلاعات بیشتر همیشه بهتر است، به خصوص در مورد خودمان.
 اگر فردی احساس می کند که اوتیسم ممکن است بخشی از نقاشی زندگی او باشد، ارزش آن را دارد که در مورد آن بپرسید و برای ارزیابی اقدام کنید . 
هر چه بهتر بفهمیم چه چیزی زندگی و خودمان را تشکیل می‌دهد، بهتر می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که از تنظیمات مناسب در زمینه مراقبت از خود و تعامل با افراد دیگر استفاده می‌کنیم.

 سوال:
_آیا دانستن اینکه اوتیستیک هستید، روش والدگری و فرزند پروری شمارا تغییر داد؟ به عنوان مثال، آیا تصمیم گرفتید کمک بیشتری بخواهید یا نحوه واکنش خود را به رفتارهای  کودک تغییر دهید؟ 

مادر :
_این مرا آگاه تر و آگاه تر کرده است. همچنین به من فضایی داده تا بپذیرم که من نیز موظف به برآوردن نیازهای خودم هستم تا بتوانم بهتر از فرزندانم مراقبت کنم. من یاد گرفته ام که قبل از رسیدن به مرحله فرسودگی استراحت کنم  و یاد گرفته ام که برای  تجدید انرژی مدتی زمان بگذارم. 

من همچنین به دوران کودکی خودم فکر می‌کنم،  وقتی نمی‌توانستم گریه‌ام را بر سر چیزی که  یک مسئله جزئی می‌بود، متوقف کنم، یا وقتی که از مدرسه به خانه برگشتم و بی‌دلیل در خشم شدیدی بودم، چقدر احساس وحشتناکی داشتم. من به یاد دارم که در کودکی نسبت به آن چیزها احساس شرمندگی می کردم و می خواهم مطمئن باشم که فرزندانم هرگز این احساس را ندارند. من خوش شانس بودم و به واسطه والدینی که عمیقاً مرا درک می کردند، پاسخ مناسبی به آن چیزها را دریافت می کردم. من هرگز تنبیه نشدم و همیشه بدون قید و شرط در آن بحران‌ها مورد محبت قرار گرفتم، اگرچه آن زمان نمی‌دانستم که فروپاشی چیست. اما هنوز به یاد دارم که از اینکه نمی‌توانستم احساسات و عواطفم را آنطور که دیگران می‌توانستند کنترل کنند، شرمنده بودم. من یک دانش آموز نمونه بودم، همیشه در صدر کلاسم بودم و در وحشت از اینکه کسی متوجه شد که من گریه کرده ام چون باید به یکی از دوستانم در یک فروشگاه مواد غذایی سلام کنم. من سعی می کنم به بچه هایم کمک کنم خودشان را "بفهمند". می‌خواهم بدانند که می‌دانم چرا یک اتفاق غیرمنتظره می‌تواند کل روز را از بین ببرد و آن‌ها را سرزنش نمی‌کنم یا احساس نمی‌کنم که باید بتوانند بهتر با آن کنار بیایند. اگر می‌دانستم که مغز من چیزها را مانند دیگران پردازش نمی‌کند، فکر می‌کنم می‌توانستم با خودم مهربان‌تر باشم. به عنوان یک پدر و مادر، می خواهم به فرزندانم یاد بدهم که با خودشان مهربان باشند.

در نهایت تجربه های متعددی از والدین دارای اختلال طیف اوتیسم وجود دارند که صاحب فرزند شده اند .تصمیم به داشتن فرزند بستگی به شخص والدین و شدت این اختلال و سنجش انواع مهارت های آن هاست که با نظر روانشناس مربوطه امکان پذیر است